ZNACHOR

O drobiu nie chcieliście, więc i o kaczce nie będzie. A mogłabym o niej mówić godzinami. Mniam.
A tak, niestety inna opowieść.

Przebudziłam się, gdy jeszcze noc przeciągała się ze świtem…ale nie będę dziś koloryzować, tak tylko tytułem wstępu.
Od kilku dni kurewsko (nie przeproszę za to słowo, bo adekwatne) boli mnie ząb. Właściwie to okoliczne zęby, pół szczęki, momentami cała szczęka, okoliczne uszy, głowa, dwie głowy…ech! Ból rozrywa moje nerwy po kawałku, czasem nawet całymi połaciami.
A że okrutny Morfeusz już nie chciał się mną zajmować i skoro już przyszło przebudzenie, przystąpiłam do praktyk paramedycznych. A ponieważ nie posiadam oficjalnych kwalifikacji do praktyk czysto medycznych, pozostało jedynie znachorstwo szeroko rozumiane w tym temacie.
Poczęłam więc naparzać rumianku, goździków i to wszystko w oparach sody (producent nazywa ją oczyszczoną). Naustawiałam parujące jeszcze specyfiki przed sobą na umywalce w kolejności, chociaż nie pamiętam już jakiej i z siłą mniejszego lub większego wodospadu, zaczęłam opłukiwać tym paszczę.
Po godzinie walki, nikt nie chciał zwyciężyć, a co dopiero dać za przegraną. Nawet gdybym miała ochotę w tej walce skopać komuś tyłek, musiałam oswoić się z porażką. No i przegrana stała się moim wybawieniem, bo przyszło olśnienie. Sięgnęłam z apteczki, o piętro wyżej niż umywalka, specyfik - Ibuprom, zapewne wymyślony też przez znachorów, ale już w białych kitlach, oczywiście w dawce powielonej. Nie było szału, choć trochę zelżało. Ale mogłam znów wrócić i zaprzyjaźniać się w ramionach Morfeusza. Wszystko ma jednak swoje konsekwencje. Zupełnie tego ranka nie szło mi wstawanie. Nie nadszedł spodziewany koniec świata, nie przyniósł mojemu losowi większej ulgi, ale jest szansa, że nieprzespana noc przyjdzie jeszcze po swoje. I obym znów nie musiała bawić się w znachora.