Nie wie(r)sz.

Nie wiesz, zabrakło kilku liter na wstępie, nie muszę więc nic udawać. Mogę nieporadnie utopić się w łyżce wody, albo w dziurce od klucza, pełna po brzegi monotonnych zdarzeń, przecież wchodząc do wody nie wyjdę z niej naga. Nie przyznam się, że odniosłam wrażenie, że wodzi mnie za nos, a ja wyłaniam się z kieliszka wina, choć cały smak był właśnie na dnie. Przecież można tak pięknie się mylić. Jeśli ruch może stanowić kontur, tło nie odegra roli. Stając za moimi plecami i biorąc w ramiona, głaszcze mnie pod włos. Pozwól, zrobię to sama, to takie proste, albo zamieńmy się miejscami. W imię rzeczy, obgryzłam paznokcie zapominając, że mogłam zapalić kolejnego papierosa. Zapalę, a pęcherzyki płuc popękają od nadmiaru powietrza, albo wystrzelą jak korek szampana i zostaną tylko truskawki w ustach i krew na przygryzionych wargach jak szminka. Rozum zrobi w tył zwrot, tylko serce wyrwie się z piersi. - Gloria! – mogłabym krzyczeć, ale z ust ściągniętych niewidzialną nicią wychodzi – Żal! I może nie ma odpowiedniego słowa, tylko jedno, ostatnie – Chodu! Gęstniejąc fetorem ulic, jak deszczem, nasiąkam. Wrócę, albo w nogi.