Ktoś puka w szybkę?

Kilka dni temu, za przykładem dziadka Jasia, ustawiłam karmnik na balkonie.
U dziadka sikorki uwijają się jak w ukropie, przylatują pojedynczo, stadnie, całymi chmarami jak u Hitchcocka.
Choć ścieżka dźwiękowa u dziadka jednak bardziej relaksacyjna, no i jakby ptaszki przyjemniejsze.
Żeby się przygotować, ograbiłam wcześniej dziadka Jasia z odpowiednich nasion słonecznika.
Podobno - Te czarne nasiona słonecznika są odpowiednie, a te co ty masz, dłubane i pasiaste to już niekoniecznie.
Wszystko pięknie zamontowane, kot przegoniony, zwołuję dziatwę na przedstawienie i co? Porażka! Ani jednej sikorki, ni skrzydełka, ni piórka. Nie mówię, że zupełny pomór na ptaki, bo w tle gołębie, kawki i jakieś wrony. Stołówka jednak maleńka przystosowana na mniejsze gabaryty ptactwa. No zero zainteresowania.
Dzieciaki znudzone, ja zirytowana, ale i tak dotrwałam do wieczora, ciągle wgapiając się w okno.
No i nastał tydzień posuchy. Nie budziły mnie słodkie trele, aż do dziś.
- Jest! Śliczna sikoreczka - żółciutki brzuszek, na główce czarny berecik, białe paseczki na skrzydełkach – cudeńko. A popiskuje, a kręci łebkiem, a uwija się przylatując i odlatując na chwilkę, by znów wrócić. Teatr.
Ma już imię, będzie Zuzią. Tylko czy Zuzia przyprowadzi koleżanki?
Oczywiście opracowuję już plan z dodatkowym montażem słoninki, a jak będzie zainteresowanie to i z połówką świniaka.
- No przecież muzyki lepiej się słucha w stereo.