Remanent

Próbując dość nieudolnie odnaleźć się w dekadenckiej chwili tego roku, serwuję sobie remanent w zakresie win i kar.
A że ongiś na moim rachunku zaistniała niepochlebna sytuacja i leży na moich barkach do dziś, naszło mnie na opowieść z lat dość odległych, bo dotyczących szkoły podstawowej.

Trzeba by wrócić do źródła…

Nielatem będąc, nie byłam specjalnie kłopotliwa w obejściu i raczej odbiegałam od norm uznawanych wtedy za antyspołeczne. Biegałam zwyczajnie po podwórku, grałam w klasy i w gumę, szlajałam się ze znaną mi hałastrą i rozwieszałam po okolicznych drabinkach i trzepakach.
I właśnie jeden z trzepaków stanął kością niezgody w gardłach społeczności osiedlowej.

Pewnego dnia, Dyrekcja Szkoły, do której pilnie uczęszczałam, wyrecytowała niewzruszonym piórem list do moich rodzicieli i wkleiła go między karty dzienniczka.

List takiej treści…

Wczorajszego dnia, Państwa córka, skakała po trzepaku i chlapała się w kałuży wrzeszcząc tak głośno, że dzisiaj do szkoły przyszli na skargę mieszkańcy okolicznych bloków.

Podpis nieczytelny

Wyjaśnić muszę, że nie było moją winą umiejscowienie trzepaka na zapchanej studzience ściekowej. No i może faktycznie nie śpiewaliśmy dumnie hymnu szkoły, ale prawdopodobnie też hicior - „Right Here Waiting” utwór zapamiętany przeze mnie pod tytułem „Osiem Zapałek” z repertuaru Richarda Marxa.

Powracając do zdarzenia…

Udając się do gabinetu sędziowskiego sytuacja wydawała się skomplikowana, gdyż tubylcza ludność zeznawała na moją niekorzyść, generując słowa: niewychowane bachory, hołota, darcie ryja, wrzaski zagłuszające Dziennik Telewizyjny. I to był chyba największy mój grzech.

Najrozsądniej byłoby błagać o wybaczenie, ale podjęłam heroiczną próbę obrony…

- Wysoki sądzie, mnie tam wcale nie było!

Zabieg wybitnie perwersyjny, ale skoro nie udało się poderwać innych świadków z ław, jedyny jaki w ogóle przyszedł mi do głowy.

Teraz będę się wstydzić do grobowej deski.
Co z języka to z serca, chyba jakoś tak!