Wczorajsze kino

Doszłam do wniosku, zapewne mało odkrywczego, że jeszcze jedynie stare polskie filmy, nie przygniatają ogromem pustych wyuczonych dialogów, tak jakby o pokolenie wcześniej ludzie mieli o wiele więcej do powiedzenia, niż dziś.

I nie cofam się wcale, aż do kina przedwojennego gdzie Eugeniusz Bodo czarował swoim tembrem głosu i błyszczącymi włosami, potrafiąc onieśmielić dowcipem w najbardziej szarmanckim stylu.

W dzisiejszym kinie wyrażanie emocji lub dowolne określenia sytuacji można zamknąć w nawiasie słów takich jak kurwa - dla dezaprobaty, albo wyrażenia zachwytu - ja pierdolę!.

Staram się nie popadać we frustracje, ale gdy włączam telewizor mam uzasadnione podejrzenia, że flesze odmóżdżyły dzisiejszych celebrytów, bo jak tu mówić o aktorstwie, które uprawia dzisiaj marketing niewątpliwie za cenę sławy.

A może kultura kina jest już passe, tak jak czarno-białe filmy, które dla co poniektórych zupełnie przestały mieć znaczenie, a zaczęły jedynie śmieszyć?

"Patrzę, patrzę na to... No i aż mi się chce wyjść z... kina, proszę pana...
I wychodzę..."

Tylko, że teraz się nie wychodzi, a wyjmuje zwyczajnie płytę z odtwarzacza.