Bez wspomagaczy

- Jestem gruba! - setny dziś raz oznajmiła Mżonkowi Mirabelka.

Pogodziła się z tą myślą i żyła sobie spokojnie aż do niedawna, kiedy znów coś ją natchnęło, aby się nad tym zastanowić.

- Lustereczko powiedz przecie, że Mirabelka nie jest najgrubsza na świecie - próbowała wymusić zeznania Mirabelka.

- phi hi hi hi hi ha ha HA HA – załkało lustro z miną Hannibala Lectera.

I wszystko znów stało się jasne!
A właściwie za sprawą mediów i jednej takiej promującej tajemne specyfiki.

- I będzie mi taka czarować, że jak zacznę żreć to świństwo, to wrócę do swojej figury? - Mirabelka zdjęła swoje spojrzenie z telewizora przenosząc je na Mżonka.

- Mh – rozgadał się Mżonek.

- Ja nie chcę swojej figury, ja chcę jej! – odgrażała się Mirabelka.

- Jak chcesz to Ci TO kupię – włączył się do dyskusji Mżonek, przyglądając się uważnie Pani z TV.

- A potem przyjdzie mi przesiedzieć z tydzień w kiblu - zmarszczyła złowrogo brew Mirabelka.

Odpływając drugim okiem dopatrzyła się jedynego plusa.
No bo ileż to można w takim Alcatraz lektury nadrobić. Rozmarzonej Mirabelce zamknęły się światy równoległe.

- Moja chwila prawdy – powiedziała wchodząc na wagę.

- < szyderczy śmiech wagi > - cyferki przelatują z góry na dół jak w Matrixie.

- No co jest? Było minus cztery i znów jest tylko jeden? – wyczerpała zapasy energii życiowej.

- A może bez tego nie dasz rady, to kupię – zdezorientował się Mżonek.

- A niech się Twoje słowa w gówno obrócą! - (jak to mówił pewien klasyk) po klasyku powtórzyła Mirabelka.

Zastanawiając się jednak czy nie wypowiedziała tego w nieodpowiednią godzinę.

Dzisiaj pointy nie będzie, odchudzamy koszty.