(Nie!)codzienność

Śnieg się roztopił i wyłonił całą brzydotę. Aż głupio, tak patrzeć przez szczelinę z codzienności. W słońcu odbija się jakaś wolność. Nie moja.
Ale chcę się dowiedzieć.

- Bo, bo...ja nie wiem. Nie wiem czy jestem szczęśliwa?

Przyglądam się osobie w lustrze, a ona patrzy na mnie uważnie jak na dowód w sprawie.
Jesteś jak martwa natura. Nie wiele za Tobą, jeszcze mniej przed Tobą.
A w koło plany, podróże, talent, pasje, ramiona na każde skinienie.
A Ty masz puste konto, nieważny indeks, bzdury w głowie i męża w delegacji.

Ile razy rzucaliście to wszystko w cholerę? Spieprzaliście najbliższym pociągiem, no ile razy? Ale ile razy powiedzieliście to na głos? Ile razy byliście cicho, zbyt cicho, by nie zepsuć wizerunku żony, męża, matki, ojca polaka, z patriotyzmem lokalnym ukrywając ostatnią złotówkę jak przed urzędem skarbowym.
Media donoszą, że wszyscy normalni, to żyją wyłącznie w stresie.

- A Pani żyje w stresie?

- Właściwie to nie.

- Właściwie! Wiec sama pani widzi.

- Nie widzę.

- A może to depresja?

- Nie, ja tak mam od zawsze!

Wbijam w głowę, wywołując ironiczny uśmieszek.

- Już nie przytrafia mi się nic zaskakującego - no chyba, że w temacie pterodaktyla srającego na łeb.

- Aaaaa, widzi Pani! To zapewne depresja.

- Ale Ty pierdolisz! O co ci właściwie chodzi!

Przytrzymuję w gardle dławiący oddech. Schowałabym się do szafy, ale nie ma tam miejsca i dla mnie. Odbijam się od drzwi, ścian, okien. Staję na straży, na służbie. W swoim własnym domu nie potrafię się dosłyszeć.

- Zbyt cicho mówię?

Chciałabym, żeby wybuchały wulkany. Wow! Och! Ach! Ech! Zatrzęsła się ziemia. Tak! Chcę tupać nogami, stepować bez taktu, dla faktu do taktu.

Pora doprowadzić się do wyglądu, rozmyte oko naprawić, polepszyć.
Jedno dla ciebie, drugie dla mnie. Dziś pomaluję jedno. Tylko dla siebie.
Może i jestem od siebie starsza i bywam mądrzejsza niż jestem.

- Posmutniałaś?

- Nie, to tylko zmarszczka.

Czasami zapominam, że powinno być zabawnie.