Dopełniacz (kogo? czego?)

- Chyba wszystko przestało do siebie pasować. Zobacz jak ja wyglądam, jak kuternoga. Tylko ty nigdy tak nie wyglądaj, zapamiętaj, będziesz pamiętać? Nie wolno. Nie pozwalam. Obiecaj!
- Zgubiłaś się.
- Jak to zgubiłam? Przecież jestem tu. W tym samym miejscu co wcześniej. Ukorzeniłam się na dobre, słońce przez szybkę mnie rozpieszcza, sama dbam o siebie.
- No to faktycznie kwitniesz. Pięknie się rozwijasz. Nie masz już żadnych roszczeń?
- Ależ mam! Chcę by mi odrosły paznokcie, a może i włosy. Nie pamiętam kiedy miałam długie włosy? Bo te czarne rozkrzyczane do ramion kilka lat temu na balu w szkole u Młodszego wywoływały podziw i uśmiech. Nie jestem teraz pewna czego było więcej. Może tych sztucznych włosów, albo ukradkiem rzucanych uśmieszków przez mamy idealnie skrojone w idealnie dopasowane garniturki i wypiętrzone w szpileczki.
- I po co oglądasz się za siebie? Zawsze się z tego śmiałaś. Może by zmienić pozycję, na wygodniejszą?
- To one mają wygodną pozycję, zaplanowane wczasy, popłacone rachunki, umówioną wizytę u kosmetyczki, a nie kolejną kontrolną w szpitalu. Wsiadają do nowiutkich czerwonych autek, albo białych, wszystko jedno i w biegu ściągają nową kieckę z witryny, a ona leży jak ulał. A mi się ulewa. Mam refluks na samą myśl, że w końcu dopadnie mnie dziś jak wczoraj, no i broń Boże, żeby w tym samym czasie nie dopadło mnie jutro.
- Czego ty właściwie chcesz?
- Chcę krzyczeć, drzeć ryja i nie wpadać w rezonans. Wydrapać pazurami prostą ścieżkę, zrzucić tego pecha - mój garb i dumnie pójść do przodu. A gdybym się miała jednak przeczołgać, to niech to będzie na polu żyta, wtedy rozłożę ramiona i zagarnę tyle ziarna, żeby starczyło upiec chleb. Dla wszystkich.
- Nie boisz się?
- A kogo-czego mam się bać, nie wystarczy, że boję się siebie?
A jak mi znów stanie coś na drodze, nogi z dupy powyrywam.