Nie zawsze słoma z butów.

Wiem, tytuł może mylić, ale dla mnie buty, to kroki, to pozostawione ślady, a ślady to cienie. I ten słomiany zapał co w dziurawych butach maszeruje, jest we mnie, to cała ja.
Nie wiem nadal dokąd zmierzam. Masę rzeczy zaczynam, ale nie potrafię nic skończyć. A właściwie może kończę szybciej niż zaczynam. Przez to nadal nie wiem jak wiele rzeczy smakuje, bo karmię się tym wszystkim zbyt zachłannie, kompulsywnie.

W pracy denerwowali mnie ludzie, w końcu zaczynała denerwować mnie sama praca. Zapalałam się i jeszcze szybciej gasłam, bo okazywało się, że nie osiągam spełnienia, żadnego orgazmu. Czytając książki jedna po drugiej, odłączałam się od wszystkiego, potem kolejna, czwarta, piąta i zapadałam się. Przy setnej, dwusetnej stronie, już nie chciałam nawet wiedzieć jak potoczyły się losy mojego bohatera, przestawało mnie to zupełnie interesować. Nie zachwycały metafory, a co autor miał na myśli nie miało jakiekolwiek znaczenia. Potem brałam się za kolejną rzecz i jedynie lepiły mi się palce. I coś co cieszyło jak dziecko, zmieniało swój wyraz w grymas.

Rozpalam się jak świeca, trawię tym ogniem, a potem niewiadomo skąd przychodzi nagle silniejszy podmuch i pozostaje jedynie swąd. Może bywam zbyt podatna na wiatry wiejące z różnych stron.

Zrobiłam w życiu niejeden szalik na drutach, nigdy nie skończony; dłubałam w ziemi pazurami z zapałem sadząc kwiatki, ale one kwitły i więdły tak samo szybko jak ja; pisałam wiersze, ale dowiedziałam się, że są zbyt trudne, bo zrozumiałe tylko dla mnie, więc komu i po co; garowałam w kuchni piekąc zdrowy chlebek, a piecyk rozgrzewał się bardziej niż ja; czytałam czyjeś pamiętniki, ale wchodząc z butami w cudze życie czułam się jak nieproszony gość; lepiłam aniołki, ale ile można ulepić aniołów, kończą się obdarowywani; projektowałam własny dom i zbudowałam go, ale jedynie na pomiętej kartce w kratkę; odchudzając się tyłam jeszcze więcej; obejrzałam setki filmów i do tej pory nie nauczyłam się zapamiętywać tytułów, nie panując nad fabułą nie umiem ich nawet opowiedzieć, o nazwiskach aktorów w ogóle nie ma mowy; ćwiczyłam bez rezultatów, do tej pory nie umiem oddychać i męczę się szybko.

Wszystko, w dowolnej kolejności, co robię i robiłam, robię kompulsywnie, by na koniec powiedzieć sobie, to nie tak, nie umiem i po co! Nie ma sensu, nie rozumiem, niczego nie potrafię, do niczego się nie nadaję.

Za każdym razem mam wrażenie, że wbiegam na bosaka do pociągu, a on odjeżdża spóźniony w inną stronę.
Ktoś powiedział, że nie liczy się start, a meta, ale jeśli po drodze pozostawiam same cienie, to wszystko staje się zwyczajną słomą, nawet jeśli z butów nie wystaje.