Incognito

We wrześniu zeszłego roku przeterminował mi się dowód osobisty. Głupio tak jest dowiedzieć się, że miało się zbyt krótki termin do spożycia. Pora przyznać, że wiem to nie od wczoraj, tylko jakoś nadal daleko mi do Urzędu, celem odświeżenia zaistniałej sytuacji.
Dawno w urzędzie nie byłam, właściwie zapomniałam o co mi chodziło, ale nie opuszcza mnie scenka z filmu Barei „Co mi zrobisz jak mnie złapiesz” z kobietą w okienku pocztowym zajadającą truskawki. Oczywiście zero szampana w tle, bynajmniej nie była to scenka romantyczna. Mam teraz nieodparte wrażenie, że moja kulawa osoba stojąca w ogonku do tegoż okienka, może przestać nim merdać.
Wnioski, nie problem, da się wydrukować, ale z wypełnieniem ich to już odrębna sprawa, bo zmienił się szczegół co do mojego wzrostu, z którego wynika, że od lat przestałam się wywyższać i wbija mnie tylko w ziemię. No i tak jakby zielone oczy też troszkę wyblakły, ale z tym już prościej, bo do wyboru, (o dziwo!) mam nawet czerwone.
Co do innych załączników, to odnalazłam zdjęcia sztuk dwa, sprzed wieków, ale w aranżacji rudy rydz. Paczę i oczom nie wierzę - zgubiłam symetrię, a może rozplotły mi się linie papilarne? Tego z avatara zapewne nie przyjmą, a nowych zdjęć nie będzie, nie planuję, nie tym razem! Teraz moje czterdzieści i dodatkowe dziesięć plus jest zupełnie niefotogeniczne. No i w wersji - zdjęcie legitymacyjne, mogłabym nie zmieścić na przykład jednego ucha w kadrze, a nic nie nastraja gorzej jak obraz niekompletny.
Gdyby więc ktoś coś, to jestem, nie zapominając tym samym, że może wcale mnie nie ma.

Zanim zupełnie zniknę, bądźmy w kontakcie.