Żniwa

Mirabelka oddając berło w ręce Mżonka, opuściła tron i zasiadła z pozycji pasażera. I paaaajechali na działkę, kosiarkę na pakę wcześniej ładując.
W południe temperatura sięgnęła zenitu, a nosy Mirabelki i psów przywarły do szyb pojazdu. Klima w aucie, odsłuchawszy porannej prognozy pogody, zrobiła psikusa i zamkła się w sobie. Co by zapobiec zaślimaczeniu bocznej widoczności, Mirabelka rozwarła okna jak bramę Jehowy. A gdy Mżonek wprawił auto w ruch jednostajnie przyspieszony, błogosławiony wiater zaduł wpadając do środka strażnicy. Żar wionął z pyska bestii nękanej niestrawnością, więc Mirabelka korzystając z okazji, wystawiła razem z psami mordę za szybę. Poliki Mirabelki i jęzory psów biorących udział w zdarzeniu wpadły w wibracje zagłuszając radiowy czilaucik. Ale i podróż nabrała dzięki temu wymiernych korzyści, bo Mirabelka przestała stękać nad Mżonkowym uchem, na temat zasadności dzisiejszej wycieczki.
Gdy już wszystkie Mirabelkowe plomby z gęby wywiało, dotarli na miejsce.
Zza płotu było widać złote łany zboża gotowego na żniwa.
Po sforsowaniu bramy, przedarli się dzielnie płosząc zwierzynę i ptactwo, które zajęło na dziko, dziczejącą od miesięcy posiadłość.
Mirabelka z Dorastającym wypakowywali prowiant, a Mżonek nie zwlekając, rozdział się z koszulki i wystawiając nagi tors na światło dzienne, odpalił maszynę. Słońce na ten widok jakby przyblakło, ale nie opadło z sił, gdy Mżonek jak kombajn parł do przodu wciągając metrowe zielsko pod noże, a ono w geście poddania wykładało się na łopatki. Śmigło maszyny wyrywało krety z nor, a te oślepione uciekały po omacku na parcele sąsiada. Krople potu ściekające z nagiego torsu Mżonka, którym nie udało się wyschnąć w drodze do ziemi obiecanej poiły źdźbła traw, ale tylko przez sekundę trawa odzyskiwała swój dawny zielony kolor, by w kolejnej spłonąć na popiół.
Wtem do uszu Mirabelki, na skróty przez gęstwinę, dobiegła cisza. Właściwie wdarła się tylko do lewego ucha, bo prawe wyłączyło się chwilowo z akcji w wyniku przewiania.

- Kosiarka zdechła? – krzyknęła Mirabelka, jakby straciła słuch na oba uszy
(... obydwa ucha, obydwoje uszu – jakby zupełnie ogłuchła!)

Dorastający miał właśnie rzucić pierwszą zapałkę w czeluści grilla, ale nie zdążył, bo kiełbasa w odpowiedzi zaskwierczała.

- Mam to w dupie, wracamy do domu! – zaskwierczał i Mżonek.