Przelotem

Zdradzając jedną ze swoich wad, chciałam zakomunikować, że ciągle nie zdanżam! - jak to raczył mówić pewien klasyk.
Tylko muszę stanowczo podkreślić, że ja nie zdanżam jedynie w porze AM, w porze PM jestem już klasycznie wyrobiona, nawet pół godziny przed czasem.
To się może kłócić, ale punktualność to moja zaleta, albo i cecha dziedziczenia genów od Dziadka Jasia.

Tak więc...

Delegacja w mojej osobie i osobie Młodszego, dotarła na wyznaczoną pozycję tj. przystanek Szkoła, o włos z grzywki Mirabelki, spóźniona.
Spojrzenie Pani Woźnej wycierającej po wszystkich podłogę – bezcenne.
Wystrugałam więc stosowną do okoliczności minę - Not Guilty!
Poinstruowałam Młodszego, żeby przemieszczał się jedynie z pozycji na Freda Flinstona.
- Ignorant! – musiałam wytłumaczyć, że ma się poruszać tylko na koniuszkach palców, bo ni w mleczny ząb, nie wiedział o co mi chodzi.

(gdyby ktoś jeszcze nie wiedział, podeprę pozycję historyjką obrazkową)



W końcu instrukcję załapał i paszoł.
Pomachałam z finezją Młodszemu, z tego wszystkiego i Pani Woźnej też pomachałam, co nie wiedzieć czemu, odbiło się na jaj czole wyraźną krytyką.

I tu nastąpił zaskakujący zwrot akcji z mniej emocjonującym finałem...

Wszystko zaczęło się w newralgicznym punkcie, przy drzwiach wyjściowych. Wcześniej te same drzwi zajmowały pozycję wejściową, ale właściwie już teraz bez znaczenia. Bo gdy parłam na szkło owych drzwi wejściowo-wyjściowych, po drugiej stronie, taki sam gapowicz jak my, rozwarł te drzwi z całą swoją zamaszystością. I w tejże chwili, wyfrunęłam jak orlę z gniazda, pikując w dół.
Już za pierwszym podejściem, pokonałam wszystkie schody.
W ostatniej chwili zdążyłam złapać torebkę odlatującą na inny pas startowy.
Jakimś cudem, wykonałam heroiczny manewr oswobodzenia się z diabelskiego młyna.
I tylko jęknęło moje zawieszenie, ku ogromnej radości gawiedzi, która to radość ominęła nawet ich odstające uszy.
Kilka metrów dalej zdałam już celująco egzamin z parkowania.
Przystępując do oględzin, rozejrzałam się po moim placu manewrowym.
Kością ogonową stworzyłam piękny fresk, a na ołowianych nogach wytańczyłam finał "Gwiazdy tańczą na lodzie".
Otrzepawszy przybłocone piórka, załopotałam brwiami w stronę sikającej po nogach gawiedzi. Na swoją utraconą pozycję wróciłam już na wstecznym.
Rozdymałam jeszcze nozdrza z wyrazem pogardy i brakiem akceptacji dla jakiegokolwiek wsparcia mojego solowego popisu.

- No i czego uczą w tej szkole?!