Kiedyś, gdzieś i nocą

Było z nerwem i padał deszcz...

- ale z deszczem zbytnio rozbudowana fabuła, no i ten dramatyzm sytuacyjny...
Nie jestem już w stanie tego udźwignąć! Trza było wtedy.


Z drogi!

Wsiadam do samochodu z zamysłem przeczesania nocy - znam drogę, choć gdyby ją trochę podkręcić w paintshopie nabrałaby sensu. Co z tego, że rogata? - wystarczy, że ciemna.
Obok autobus podrzuca ludźmi, jakby chciał ich wykrztusić. Popękany asfalt jak skóra i kolejny wertep był w stanie mnie zbudzić. Ktoś trąbi! W odwecie uderzam pięścią w klakson, zaznaczam obecność.
Z piskiem stawiam pieczęć przed pieszym, każdy może udeptywać chodniki, dziś nawet krawężnik jest obcy.
W głośnikach brzęczy zielony kamyk, tylko turkot gdzieś zamilkł, a może to inna poprzeczna, inny kamyk?
Splatam palce na kierownicy, mocniej. Nucąc coś na wydechu ćwiczę pasaże, a jednak w tym samym rytmie.
Na przeciw światła wkładają palce w oczy, gubię wymiar. Choć jestem w nim tylko na pozór, on jest we mnie. Już czwarta.
Tylko kawa mogłaby wybić mnie do pionu i ustawić na baczność.
Jeszcze jedna przecznica i wycieraczki zmażą noc z szyby - koniec podróży.

Nikt tej nocy nie ucierpiał, żadnych zadraśnięć, poza moją dumą, ale ona zupełnie nie związana z drogą.