Tam i z powrotem

Jeszcze ciemno było, ale jakby o świcie.
Dziadek Jaś domagał się tlenu i pojechali. Mżonek w pobliskiej Jednostce Ratownictwa Medycznego działkę w igle skombinował, oddech wrócił.
Ja w tym czasie obrobiłam towarzystwo szkolne i drobny inwentarz. Mżonek oddychającego już dziadka do domu odstawił, a sam do fabryki pojechał. Potem Dorastający sam się odwiózł do szkoły, a ja z Virusem Młodszego, co by Virus, nie Młodszy, jeszcze jedną kupę w locie zaliczył.
Powrotne zakupy, leki, śniadanko i dziadka z torbą podróżną do szpitalnej sypialni można było odwieść.
A że dziadek ma taką magiczną niebieską karteczką, z którą na teren każdego szpitala można wjechać, to w samych drzwiach zaparkowałam, co by się chłopina nie nachodził.
Mendykom pod opiekę oddałam, torbę na krzesełko rzuciłam i czym prędzej musiałam uciekać, bo stróż szpitalny zaczął mnie gonić, a bo ta karteczka to tylko z pasażerem działa.
Spod szpitala zgarnęłam staruszka z balkonikiem, bo rodzina rano odstawiła, ale odebrać to już nie było komu.
- Teraz Panienko to już wszyscy w robocie, do wieczora bym musiał czekać.
Staruszek życiorysu nie zdążył opowiedzieć, bo jednak blisko było. A pod drzwi nie bardzo chciał, by go odprowadzać, nie nalegałam, rozumiem tj. ograniczone zaufanie. Pożyczyłam zdrowia i dalej podreptał swoją drogą.
Do domu wróciłam, do Babci Najświętszej zadzwoniłam, relację złożyłam, odsapnęłam.
Zadzwonił telefon
- Lekarka powiedziała, że nie zostaję, bo kaszlę i cieknie mi z nosa i mam wracać do domu – poinformował dziadek – muszę tylko poczekać na kartkę z kolejnym terminem przyjęcia.
Ciekawe komu teraz z nosa nie leci, jak z zimnego w ciepłe wchodzi, albo kto widział nie kaszlącego z POChP?
A no i nie wspomniałam, że Dziadek Jaś rok już czeka na przyjęcie. Bo pierwszy termin był za pół roku, ale pod koniec roku fundusze się skończyły, więc przełożyli na za kolejne pół roku. A że każde skierowanie trzy miesiące ważne, więc za każdym razem kolejno, internista, pulmonolog, szpital i abarot.
No i czekał. Czekał na karteczkę pod gabinetem cztery godziny. Gdy w połowie tego czasu chciał uprzejmie dopytać czy długo jeszcze będzie czekał, równie uprzejma pielęgniarka odszczekała
– CZEKAĆ! - oszczędnie w słowach.

Zastanawiam się jakby to skomentować i nic mądrego nie przychodzi mi do głowy. Kolejny termin na marzec, jakby nie było tylko kwartał, a nie pół roku – postęp.

A teraz każdej nocy, dzień w dzień, walka o kolejny oddech.