To tyle

Dorastający włącza pralkę, Najświętsza pakuje zmywarkę. Nie jestem sama.
Na obiad pierś z kurczaka rzucona razem z chińską mrożonką na patelnię, przyprawy do smaku. Ich smaku, bo mojego już nie ma.

Cały dzień zahaczam o łóżko i skradam się do pościeli. Wyrwana siłą i transportowana do Mendyków, a przecież gorączki nie mam.
Rzadko jest, ale ja to wiem, Mendyk nie, więc antybiotyk nie teraz, jak już rozłożę ramiona na amen.
– Mówiłam! - Leczenie objawowe.
W aptece nikt bez recepty nie sprzeda morfiny, więc Mendyk zaleca przeciwbólowe, emskie na odzyskanie głosu i Pseudoefedrynę. A ja już wiem, że jak coś jest pseudo, to znaczy, że nie jest naprawdę.

W futrynach wiatr, a ja mam dreszcze do szpiku kości. Wyrywam z pudełka setną chustkę jak siwy niechciany włos. Z głowy pęknięty balon. Metr za mną wloką się nogi uzbrojone w wełniane skarpety, a płuca szarpią się ze mną. Niepotrzebnie.