Jak, gdzie i czemu Mirabelkę wcięło.

Mżonek kilka dni temu nawiedził hacjendę Najświętszych i postawił ich przed faktem dokonanym.

- Musicie się wyprowadzić! – wyartykułował tonem rozkazującym.

Posłusznie spakowali po małej torbie i rozstąpili się na dwie strony świata po córkach.
Babci Najświętszej pasowało ulokować się u Mirabelki, bo termin zbiegł się akurat z planowaną rehabilitacją, a Dziadek Jaś dotleniając płuca dopilnowywał małolatów siostry.

W mieszkaniu Najświętszych zadrżało. Darły się mury pod kable, gładzie przylegały, a farba w zderzeniu ze ścianami rozlewała się w pionie i poziomie. Niechciana kapała też na futryny i trochę po podłodze. Przez dwa tygodnie tynki rozpylały się bezkarnie po kątach, wklejały w zapomniane żaluzje, by w finale pochować się po szafkach.

Ponieważ bezproduktywne patrzenie w sufit ogłupia, a łóżko tylko wciąga na chorobę i żadne środki napotne (takie na przykład jak lipa) nie działają na Mirabelką, postanowiła zadziałać sama. A najlepszym napotnym lekarstwem dla Mirabelki okazała się być robota.

Dla wsparcia czynów, Mirabelka zabrała ze sobą Babcię Najświętszą, bo przecież Babcia najlepiej wie gdzie, co, w czym i jak ulokować.
Mirabelka posegregowała pod wodą w ogromie środków chemicznych bielusieńkie żaluzje, szpachelką i szmatą pootwierała oczy w oknach. Posortowała meble synchronizując je z kolorem ścian. Środkami żrącymi i ściernymi nadała sterylności łazience i kuchni.
Z Najświętszą wprasowały dywan w skrupulatnie oczyszczoną podłogę.
Na koniec wpadł Mżonek, by w wolnej chwili porobić kilka nowiusieńkich dziur pod zegar, barometr i obrazki. Może kolejność nie taka, ale odkurzacz najadł się do syta nie roniąc ani okruszka gipsu.

Warunki egzystencjalne zapewnione. Najświętsi, po pewnych perturbacjach z Dziadkiem Jasiem (ale o tym w innym odcinku), mogą znów pomieszkiwać swój kawałek podłogi.

Mirabelka przy pomocy Kermita dowlokła się do domu.
Przekraczając próg przymknęła delikatnie oczy, by jedną wąską ścieżką dotrzeć spokojnie do łóżka.

- Mamo pograsz ze mną w kółko i krzyżyk – stęskniony Młodszy zabiegał o uwagę.
- Jasne! – odchrypnęła.

Jakież to szczęście, że na czterdziestu sześciu metrach nie da się pobawić w berka, pomyślała.
No chyba, że w kucanego.