przepierki

Ostatnio odległość kilku metrów z łazienki do kuchni wydaje się dla Mirabelki drogą nie do pokonania. Upodobała więc sobie łazienkę i pranie. Koniecznie bez gotowania, tak jakby zmywanie brudów dnia codziennego w zimnej wodzie zależało już tylko do niej. Ale zupełnie nie wiedzieć czemu, nadal coś zżera ją w środku, zupełnie jak bęben te nieszczęsne skarpetki, a może w zarodku, nie pamięta jak to było.
Na jednej z koszulek przewinął się napis „Take me!”, więc razem z praniem kotłują się i słowa, nie zawężając do detali. Samo wieszanie prania to już zupełnie inny etap, bo na ten przykład Najświętsza przypięłaby pranie na balkonie do sznurka klamerkami, a Mirabelka wiesza się na spinaczach. Prawdopodobnie obie te czynności mają bliską styczność z wietrzeniem, ale i tak najważniejsze dla niej, że nawet zabłąkana łza zdanża wyschnąć na popiół, przed kolejnym wsadem. Potem układa suche w akapity na łóżku i zaczyna sortować, przechodząc płynnie przez wszystkie rozmiary skarpet.
I może nie są to działania spektakularne, ale wstawiając kolejne brudy, wpatrzona w wirnik pralki, nie może nadziwić się do jakiego doprowadza ją to szaleństwa. Byłaby nawet zdolna wyprać wszystkie buty pielgrzymki pieszej do Częstochowy, bo między Bogiem, a prawdą sama myśl cieszy ją tak bardzo, jak ustawione równo kapcie już nie pod łóżkiem, a w drodze do przedpokoju.
Wiec dalej wyp(b)iera, robiąc kolejny mały krok w stronę drzwi i tylko jeszcze zadaje sobie pytanie
- Warto było?