Ale Zonk !

Wczorajszego wieczora rozkręciłam imprezę. A ponieważ z zaistniałej sytuacji nie chciałam robić wielkiego Halo! (no sami rozumiecie?), to moja domówka była dla familii, w chacie i przebiegała w nieprzyzwoicie grzecznej i miłej atmosferze.
Babcia Najświętsza podejrzewając, że zostawię wszystkich na głodzie, upiekła zaradczo szarlotkę i przywiozła do wystrzelenia szampana. Mżonek do biesiadowania podłożył jakieś ciasta z cukierni i tort (a ja nawet nożyka nie oblizałam i duma mnie rozpiera). Zakupił świeczki w detalu czyli sztuk dwie, bo w hurtowych ilościach to i tak nigdzie nie było. A potem pomylił ich kolejność. Nie uwierzyłam słowom, że od zera się nie zaczyna. Nie podejrzewam go też o premedytację z zamianą cyfr, ale stwierdziłam, że Mżonek to zwyczajna Gapa.

Pomyślałam życzenie, zdmuchnęłam czterdziestkę i od razu poczułam się młodsza.

No i teraz kwiatki wyglądają sobie i pachną, biżuteria prawdziwa i ta mniej prawdziwa błyszczy, biała dostojna nowa waza na barszczyk, albo inny żurek dumnie czeka świąt, a kosmetyki mają relaks, za to jeden z prezentów się dymi.

- Tak, dymi! - powtórzę, bo podkreślam.

Ten ostatni dymiący się prezent, prawdopodobnie dodatkowo za specjalne zasługi, jest od nikogo innego, jak od mojego rodzonego Dorastającego.
Biedak przeznaczył na prezent dla mnie, ciężko zarobioną mikołajową kasę i to jeszcze niemałą. Cieszyłam się ze łzami w oczach, a duszy się szlochało!
(jeśli oglądaliście kiedyś animę japońską, to spróbujcie sobie wyobrazić o czym ja mówię).

- I ty Brutusie przeciwko mnie? - wzruszona podziękowałam.

No i teraz naruszę troszkę swoją prywatność i zdradzę Wam, że kiedyś taki jeden Mendyk wpisał mi w kartę pacjenta – Nikotynizm!
No jedna mała paczuszka, czasem dwie puszczane z dymem, a on od razu z grubej rury i tak brzydko. Ale to nie był chyba dobry Mendyk?

Powracając do wypadków dnia poprzedniego, czyniąc analizę ryzyka, stosując działania zaradcze, biorę czynny udział, trochę jeszcze wbrew swojej woli, w rzucaniu palenia.
Nie bardzo podoba mi się aparycja tego e’czegoś, ale powiem Wam, że wielkiej tragedii nie ma. Chwilowo przyssana jestem prawie na stałe i puszczam bezkarnie e’dymki na lewo i prawo.

I wiecie co? Chyba zupełnie straciłam wczoraj przytomność, albo byłam tak odurzona tlenem, że zapomniałam odpalić urodzinowego szampana i on nadal chłodzi się na balkonie.
A może chciał poczekać, co jeszcze ciekawego się zdarzy?

Tylko, że to już będzie zupełnie inna historia.