w deszczu świec

To miłe uczucie na coś czekać, nawet jeśli jakieś przeciwności chciały popsuć nam szyki. Bez nakazu, przykazu, pełne nadziei i chęci.
Nareszcie mamy okazję się spotkać. Ja robię zupkę krem z dyni, Ty robisz makaron z łososiem i szpinakiem, co z tego, że słony. Otwierasz wino.
Od rana pada deszcz. Duże krople na szybach, jak lód w whisky, odbijają światła świec. Mrużę oczy i co dziwne, mimo jesiennej szarugi, jest pięknie. Zapadam w kanapę, podkulam stopy w miękkich kapciach w wielkie kolorowe grochy. Sweter wyciąga ramiona i okrywa zmarznięte ręce. Zimno przechodzi przez dłonie i robi się cieplej. Mogłabym ten sweter nawet zwinąć w kłębek, a i tak będzie mi dobrze i ciepło. Rozmowy o tym co ważne i nieważne łaskoczą nas lekko, jak głos, który nie zawodzi, któremu się ufa. Bednarek w tle zapewnia o ciszy, Maria Peszek się peszy. Takie wieczory są dla przyjaciół. Dla wina bez winy. Uśmiecham się w brzuchu. Uśmiecham się do Ciebie i siebie, bo takich przyjaciół nie spotyka się ot tak. Takich przyjaciół trzeba sobie wymarzyć lub wyśnić. Niewiele spełniło mi się marzeń, ale Ty mi się spełniasz.
Wracam z lekkim bólem głowy. Obiecujesz, że minie. Więc mija.




PS(t) do A jak Z

Dostałam od Ciebie sms-a, że choćby mój dół sięgał jakichś złóż mineralnych to wskoczysz tam po mnie. Nie wskakuj tam nigdy, proszę. Wystarczy mi Twoja dłoń na powierzchni.