Jutro też będzie dzień.

Dziś znów deszcz staje się świadkiem mojego przebudzenia.
Wyjeżdżające auta sapią monotonnie, ale jeden przeraźliwy pisk nasiąknięty wilgocią przyciąga mnie do okna.
Moje odbicie w szybie paruje tracąc ostatnie zapasy ciepła. Szkielety drzew, żylaste krzewy, zniechęcone psy i ludzie w swych posturach zadziwiająco nieostrzy zaglądają sobie pod skórę, ale nie patrząc w oczy. W tych oczach zaćmienia słońca.
Postać wtulona w gruby czerwony szal, jedyny kolor w tym czarno-białym obrazie jak z filmu Lista Schindlera, wydaje mi się, że oszczędza energię.
W tym obrazie nie ma miejsca dla mnie. Nie będziemy mówić sobie po imieniu.
Ciągle patrzę. Może się czegoś nauczę, choć mam świadomość, że ten obraz odebrał mi prawo stałego pobytu na mojej ciepłej wyspie.
Jutro też będzie dzień.