Kobieta upadła

Przyznać się muszę, że już na wstępie dnia, tego przede wczoraj, albo i jeszcze przed, wtedy co przymrozek złapał się za kałuże - popełniłam zjazd.

Może mam jakiś uraz trwały, muszę się nad tym zastanowić, bo do upadków jak widać to ja mam ostatnio dobrą rękę, a właściwie twarde dupsko.

No i tego ranka, co ja o nim w górze, w pozycji kucznej, zjechałam podjazdem prosto w drzwi garażowe.

No i jak tak sobie wypoczywałam patrząc w chmury z godnościom osobistom, mijał mnie sąsiad, co niby on zwykły chłop, a jednak persona non grata.
Jak o nim pomyślę, to otwiera mi się zawsze szeroki wachlarz gróźb karalnych.

A mijał mnie tak, że o mało nie zdeptał. Coś mu się jednak figura zachwiała i może wetrze mnie w ziemię, ale następnym razem.
Oczywiście postanowiłam zważyć lekce fakt, iż przy próbie ominięcia mojej szanownej osoby, jego kieszeń wypluła kluczyki, domniemam samochodowe.
Gdy stawałam na baczność, sąsiad (brrrrr, na miano sąsiad to powinien sobie zasłużyć, ale niech już będzie, bo z epitetami nie chciałam się rozkładać) jeszcze obmacywał się od stóp do głów.
I pomyślałam sobie, jak to niektórzy mają przesrane, aż moje troski ku uciesze własnej wydały się niczym.
W momencie gdy zamierzałam już zrobić stosowny odwrót, sąsiad (brrrrr) pokazał tą obmacaną głową, że chce iść ze mną na solo.
Nawet nie drgnęłam w jego kierunku, przecież byłam w odwrocie.
Ale dopadł mnie, pcha się z grabiami i rączki całuje, w celu oczywistym, bo dopytania:

- Czy nie zauważyła Waćpanna moich kluczyków?

- A w życiu!