z cyklu fakty i kity

z cyklu fakty i kity
- Malkontentem trzeba się urodzić - powiedziała dumnie Mirabelka.

sobota, 31 sierpnia 2013

Nie żałuje, niech sobie przemija!

Mirabelka nigdy nie była specjalnie atrakcyjna, taka przeciętna gęś walcząca wiecznie z nadwagą. Rękawy rozciągniętych kolorowych swetrów kończyły jej się gdzieś w okolicach kolan. Na rzemieniach z nadgarstków, albo tych, które dusiły gardło, mogłaby się spokojnie powiesić i wisieć tak przez tydzień do momentu, aż ktoś zlitowałby się i odciął ją nożycami hydraulicznymi. Na nogach buty idealne do pracy w kamieniołomach, podkute blachą. Na palcach wszystkie srebra rodowe oczywiście te mniejszych gabarytów od świecznika i mniejszej wartości, ale liczba powalająca. Żeby pokazać komuś fucka trzeba się było nieźle natrudzić. Uczennica przeciętna, niewybitnie dobra, ani niekiepska. Zwykła nastolatka, zakochująca się w chłopakach jak każda inna. Dla jednego, trzy lata starszego, który oblewając kolejny rok, wreszcie dorósł do jej klasy, obwiesiła sobie ściany niezbyt lubianym Paulem Youngiem. Właściwie tylko dlatego, że widziała w nich bliźniacze podobieństwo. Uczyła się piosenek idola na pamięć, bo kumpela też miała na chłopaka ochotę. Żadnej dziś na szczęście nie pamięta. Teraz ten chłopak, o idolu nic nie wie, nie jest już podobny do nikogo. Może zbyt dużo pił, a może zwyczajnie zmienił fryzurę. Był też taki jeden przemądrzały. Z Tym to chodziła, ale nikt go nie lubił, no i żeby popisać się przed innymi zjadał grafity od ołówków. Oj dobrze, teraz i ona wie, że to był kretyn. Był też Thomas z kolonii w byłej Czechosłowacji, ale Niemiec. Tańczył z nią na wszystkich dyskotekach, niewiele mówił i wysłał jej tylko jeden list, a ona głupia do odczytania musiała zatrudnić tłumacza. Pamięta też chłopaka, który wysiadał na jej przystanku, czasem nawet niósł jej torbę i razem zagadani jechali do szkoły. Czasem w tramwaju odpisywała od niego lekcje. Nie był specjalny, nie był pewnie i wyjątkowy, był może nawet bardziej niż przeciętny, ale był taki życiowy i mądry. Gotowa była się w nim zakochać. Kiedyś na przystanku wręczył jej list. Nie do niej, do Sylwii. Sylwia kochała innego, a Mirabelka już nie zakochała się w nim. Pamięta też chłopaka, z którym przez tydzień chodziła do kina, całowali się w ostatnim rzędzie, po tygodniu na następny seans zabrał inną dziewczynę i chyba nie tylko się z nią całował. Nie może sobie teraz przypomnieć, kto płacił za bilety, ale żałuje tylko tych filmów. Pamięta też takiego, który jak się całował miał zawsze szeroko otwarte oczy. Mirabelka nie mówię, że preferuje zupełnie na ślepaka, ale uwierzcie jej to był przerażający widok.
Miała krótsze i dłuższe związki, ale nawet z tych dłuższych pamięta jedynie fragmenty. Pamięta na przykład, jak siedziała ze swoim chłopakiem, w jego pokoju, za ścianą jego rodzice nasłuchiwali, czy nie dochodzi do grzechu. Mirabelka w obcisłych zielonych jeansach, z mocno wystrzyżoną fryzurą, w lenonkach-zerówkach na nosie czytała mu coś Kurta Vonneguta. Nie pamięta już co to było. Szkoda. On zasłuchany całował ją po szyi. Pamięta, jak też z nim, szli przez Stare Miasto. Mirabelka zakochana w każdym centymetrze jego długich kruczoczarnych włosów, jego ręka zwisała na jej krągłym biodrze, a naprzeciw szła dziewczyna, szczupła, z metr osiemdziesiąt, nogi po same uszy, szpile jeszcze wyższe i uśmiechnęła się zdradziecko do jej, wtedy tylko jej chłopaka. I on bezczelnie odwzajemnił ten uśmiech. Po 15-stu minutach on nawet tego nie pamiętał, ona po miesiącu miała 15-ście kilo mniej. Nogi niestety nadal tylko do tyłka i może nie szpilki, ale całkiem nowe czerwone sznurówki w jej ukochanych glanach. No ale po co to wszystko? No właśnie po to, że lato kojarzy jej się z sezonowym uczuciem. Z przemijającą dziewczęcą miłością. I nie żałuje tych wszystkich facetów, ale przeprasza tych, którzy poczuli się urażeni, bo zapomniała o Was napisać, ale Was też jej nie szkoda.
A czemu nie ma tu słowa o Mżonku? Bo mowy być nie może. On akurat kojarzy jej się z dojrzałą miłością i ze wszystkimi czterema porami roku.
No i po co tu żałować samego lata?

41 komentarzy:

  1. bo im człowiek dojrzalszy (specjalnie nie napisałam starszy...) tym mniej rzeczy z przeszłości żałuje... po prostu niektóre z nich wydają się być tak błahe (albo, po prostu wtedy wydawały nam się tragedią...) a młodzieńcze miłości, nawet jeśli któraś bolała, to i miłe rzeczy niosła z sobą...
    mam pytanie, w jaki sposób Mirabelka zgubiła 15 kg w miesiąc?... bo ja bym chciała tak z 5 kg chociaż ... :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Takt bardzo mile widziany :))) Jaki stary? Człowiek dojrzały - czyż nie brzmi dumnie ;))))

      Teraz to i ja bym chciała zgubić :) Ale tej diety już nie powtórzę i nie polecę nikomu.
      Jedna grzanka, pół serka wiejskiego i woda na cały dzień, mogą zwalić z kolan.
      Jak zaczęłam mdleć po trzech dniach, po tygodniu do diety dołożyłam jeszcze garść witamin. :)

      Ale człowiek był głupiiiiii, ale waga spadała na łeb na szyję ;))))

      Usuń
    2. czyli to nie była dieta ŻM (żreć mniej), ani nawet ŻP (żreć pół) tylko w ogóle NŻW (nie żreć wcale..)... ta, różne diety mam za sobą i nawet spore spadki wagi, ale na taką się nie piszę... jednak za bardzo lubię jeść :))))

      Usuń
    3. I ja, i ja lubię...nawet patrząc na twój login ślina mi cieknie ;)

      Usuń
    4. ha ha ha, no tak Ci powiem, że niektórzy konsumpcję mnie uprawiają, ale nie myślę, żebyś Ty akurat taką formą była zainteresowana... :)

      Usuń
    5. Bidulko, pewnie nie lubisz głębokiego smażenia w oleju :)
      :P

      Usuń
    6. smażenie tylko naturalne, na słoneczku :)))))

      Usuń
  2. po co w ogóle żałować czegokolwiek?
    :)
    Żyć trzeba, a nie żałować:))

    Uścisk o poranku.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dżejku!!! :) Skarbie maleńki...pobijasz już wszelakie normy pozytywnego myślenia, nie znam takiej drugiej! :* Twój optymizm powinni wymalowywać na ścianach, Na jesieni będziesz obleganą celebrytką. Gdybym mogła zająć już miejsce w kolejce, to bardzo poproszę wpisać mnie na listę społeczną :)))) No mniodek na brzuszek dla Kubusia! :)))
      :*

      Usuń
  3. A ja to bym chciała tak ze 4-ry , a propos gubienia :)

    Wczoraj jadąc autobusem myślałam o Kimś, kto pojawił się w moim życiu na miesiąc - gdy byłam na praktykach na studiach, lat z 15-cie temu... Terapeuta, z którym tańczyłam tango i prowadziłam zajęcia relaksacyjne dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Spotkałam go po 15-tu latach w autobusie właśnie i poznał, powiedział wręcz, że nigdy wcześniej i nigdy później niczego takiego nie przeżył ... Przebłyski zdarzeń. A z perspektywy drugiej strony ich siły nie jest się w stanie ocenić. Cmok. Poranny :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cmok :* Zostają w pamięci wyrywki zdarzeń, nie mówię, że trzeba zapomnieć, ale czy koniecznie żałować? Fajny taki autobusowicz po 15 latach.
      A brzuch mu już urósł? :)))

      Usuń
    2. Wyłysiał ;) uuuściski

      Usuń
  4. Czlowiek mial kiedys inna skale wartosci i to, co dzisiaj wywoluje usmiech politowania, wtedy znaczylo wiecej niz caly swiat i okolice. I kiedy taki wiarolomca usmiechal sie do jakiejs ulicznej zyrafy, ten swiat ulegal calkowitemu zawaleniu, a wydobywanie sie spod gruzow trwalo wieki, bo czlowiek nie wierzyl, ze wyjscie spod nich jest w ogole mozliwe. Chodzenie ze soba liczylo sie w tygodniach, bo na ogol nie dozywalo miesiaca po pierwszym glupim pytaniu o dowod milosci. Ehhh, czasy!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I to nie były złe czasy, to były zupełnie inne czasy.

      Świat miał inne kolory, oczy widziały inny horyzont. Człowiek miał jakieś takie serce inaczej ukrwione. :))))

      Usuń
    2. A teraz, qrde, bez rozrusznika i garsci tabletek, ani rusz! He he he.

      Usuń
  5. Aż westchnęłam (ze trzy) razy czytając Ciebie. Na zmianę uśmiechałam się i wkurzałam. Uśmiechałam do Ciebie a wkurzałam na nich. A przy okazji wróciłam wspomnieniami do wszystkich moich chłopaków :) Fajne to było, takie nieustanne lewitowanie, ale czy bym chciała jeszcze raz? Chyba nie :)
    Też zdarzyło mi się zgubić...ale tylko 10 kg, no i w pół roku :) ale to z miłości i braku czasu na jedzenie, a nie z żalu i tęsknoty.
    Buziam porannie :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To akurat nie było z żalu, to było ze złości! ;))) No bo jakże to tak, do innej się uśmiechnąć jak stałam obok. Miał patrzeć tylko na mnie. Moja miłość była ślepa, czemu jego miała by kręcić głową ;P Ale z drugiej strony taka motywacja daje niezłego kopa do działania. :)))
      Buziaki ranne :*

      Usuń
    2. Jak ze złości to ok. Teraz kiedy człowiek już dojrzał, to wie, że Ci którzy "patrzą" nie tylko na nas, nie są warci naszych smutków i tęsknoty. Gruba kreska i do przodu :)

      Usuń
    3. Choć po przemyśleniu masz rację, bo był i żal i złość! Wtedy tak było, teraz pomyślałam że tylko złość. Ale wtedy faktycznie było inaczej. :)))

      Dawno już podkreślone!

      Usuń
  6. Och, ile wspomnień i uśmiechów zażenowania wywołałaś we mnie. Pamiętam każą miłość, jakie to było niepokojąco słodkie uczucie...
    Ech, czasy...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Żałujemy "odległych czasów", prawda? A nie tych wszystkich miłości... Były i dobrze, nikt nikomu nie żałuje kochania, ale czy któraś z nas chciałaby je wszystkie powtórzyć?

      :) Ale pamięcią było fajnie wrócić.

      Usuń
  7. A tak w ogóle mam dla Ciebie fajnych chłopaków :)

    http://www.youtube.com/watch?v=BGjcgJw6OS0

    patrzą tylko na Ciebie i jeszcze poruszać się z nimi można :))
    i nie mów, że Ci się buzia nie uśmiechnęła ;))))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. UŚMIECHAŁAM RAZEM Z NIMI :))))
      Słodkie chłopaki, czekałam aż zatańczą na deser Kaczuszki :))))

      (tak cicho, żeby Mżonek nie słyszał...biere wszystkich, ale muszą się tak ciągle uśmiechać)
      :)))))

      Usuń
    2. To moje lekarstwo na bardziej pochmurne poranki, kiedy jeszcze nie wiem o co chodzi, ale jakby smutki się czają.
      Wrzucam chłopaków i się uśmiecham razem z nimi :))

      Usuń
    3. Ciekawe czy Oni ten uśmiech to tak mają na stałe, czy to tylko taka gra?

      A może stoi tam z boku, no ten no jak mu tam, o! Choreograf i krzyczy do chłopaków
      - KEEP SMILING!!!!!!!
      :D

      Usuń
    4. Ech....co by to nie było, czy na stałe, czy na rozkaz, uśmiech mają uroczy :)))

      Usuń
  8. Moje liczne miłości zaczęły się w gimnazjum i trwają do dziś, są miłości dawane codzień mężowi i odwrotnie. Ale były rzemienie, były srebra rodowe, były glany...wciąż są, stoją w przedpokoju i patrzą z pogardą na "pracownicze" czółenka.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A widzisz, może gdybym ja chodziła do Gimnazjum, ale w zamierzchłych czasach ;P nie było takich tworów.

      :) i moje glany patrzą pogardliwie, tylko, że na wszystkie inne trampki ;)

      Usuń
  9. ech, a ja w lennonkach minusowych i w szczurach, glany były nie-o-sią-gal-ne! Ale porywy serca podobnych gabarytów ;)
    POzdrowienia!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ha i u mnie szczurzyca była. BUBA się zwała i kradła fajki z paczki ;P (fajnie ją sobie przypomnieć, cudowna dziewczynka)

      No i przywitam, a że po raz pierwszy, to Mirabelka jakimś kwieciem chyba powinna sypnąć pod te bose stopy. :))) Choć do bielanki to jej chyba daleko. ;P

      Wita więc i pozdrawia, tak zwyczajnie. :)

      Usuń
    2. I po ludzku :)

      Hahahah, Mirabelko, szczury to buty sznurowane zamszaki, zwane myszami. A u Ciebie jak one zwały się, hę? hahaha
      Ja szczura gryzonia nie miałam, ale moja koleżanka i owszem. Przechadzała się z nim dumnie, a po latach dowiedziałm się, że się go bała! Czego to człowiek nie robił dla imagu, zwierzęta na nogi wzuwał :P

      hahahhaaaaa nie moge się uspokoić ;)

      Usuń
    3. Takie buty zamszaki, to się nazywały OSIOŁKI, a nie Szczury! ;P

      Nosiłam dumnie i takie osiołki :))) ale jednak szczura na ramieniu.
      Broń Cie, żeby zdeptać ;P

      hahaha no i się uspokój bo dostaniesz czkawki i jak ja Ci wody podam, musiałabym straszyć ;) (no chyba, że u Ciebie na czkawkę to się ...no sama nie wiem?)

      Usuń
    4. hahaha osiołki, ja nie mogę haha!!! jakie słodkie hahahaaa

      Normalnie się kulam! Dziewczyny, a u Was? Bo ja słyszałam jeszcze welurki.

      No na czkawkę to chyba wszędzie tak samo- wystraszyć, pic drugą stroną ze szklanki, albo, co u mnie w domu było praktykowane- zjeść łyżeczkę cukru. W sumie głupkowate z tym cukrem.. Hm.

      Usuń
    5. Welurki, eeeee... nie podoba mi się! Zostaję przy moich osiołkach. ;)

      Z cukrem to całkiem niezły patent, jakby co, będzie po nim słodka czkawka :P

      A na cukier to walerianę, ale to chyba już nie na czkawkę ;))))

      Usuń
  10. ależ Ci się na wspominki zebrało :) masz rację każda chwila i pora ma swój urok. ja niczego nie żałuję, no może tylko tego, że za mało szalałam za młodu ;D teraz chyba na szczęście nadrabiam lata nudy i stania z boku, a pory roku wciąż się mieszają. wolę to od mokrego lata, bez śniegowej zimy i bezbarwnej jesieni :))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ha, ale przyznasz, że jednak do WIOSNY to ni jak się przyczepić :)

      Usuń
  11. Pocałunki przy Kurcie Vonnegucie muszą być pyszne jak Martnini z samego rana - zazdroszczę. Zawsze chciałem być fajną laską w obcisłych dżinsach :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zenek!!! :) Zaskakujesz mnie :P

      A fajną laską w obcisłych dżinach to i ja bym chciała ;)

      Usuń
  12. Żal to tak strasznie brzydkie słowo ... oj miałam też sporo miłości, jedna martensowa, ta z dorastania pisze do mnie od czasu do czasu, śmiejemy się, że nic w nas się nie zmieniło.. Warto zatrzymać ten wolne chwile na zawsze
    ...
    Pozdrawiam
    http://eksperyment-przemijania.blog.onet.pl/
    http://kadrowane.bloog.pl/

    OdpowiedzUsuń

Tu byłem - Zenek
(Twój komentarz może wyglądać i tak, ale jeśli nie będzie podpisany, to jak to mamusia mówiła: Z obcymi się nie rozmawia!)