dziura

- Mamo, mam dziurę w skarpetce – oznajmił Młodszy, do fonii podłączając i wizję.

Duży paluch na widok światła dziennego nadymał się i zrobił miejsce dla trzech kolejnych ziomali.
Mirabelka na widok męskich skarpet, nie wiedzieć czemu, pośpiesznie nabiera powietrza w płuca. Prawdopodobnie taka reakcja ma coś wspólnego z teorią lokalnych wiatrów nawiewających zapach gnijących liści do mieszkania.
W ostateczności postawiła jednak na reakcję po dzisiejszych gołąbkach.

– Zacerujesz mi tę dziurę? – spytał niecierpliwie Młodszy.

- Że niby ja? Cerować? Phi? – z niejakim zażenowaniem odpowiedziała Mirabelka, która z repasacją tudzież innymi robótkami ręcznymi nie oswoiła się od dzieciństwa. Poza tym, przecież z powodu dziury, nie będzie rwać włosów z głowy. Po pierwsze primo, do tego potrzebne byłyby włosy, a po drugie primo, prędzej zauważy u siebie przeciwstawny paluch w parze z kciukiem, niż zdzierży anorektyczką igłę w dłoni.

- No i co teraz? - wyraźnie zmartwił się Młodszy – To moje ulubione, mamy je wyrzucić?

- No dobra, zostawimy! – poddała się Mirabelka - Nie przejmuj się chłopie, będą idealne na lato do sandałów.

Braku kreatywności i gustu chyba nie można jej zarzucić?