A jak Z

Nie obiecywałyśmy sobie gruszek na wierzbie, wysoki sąd wydał wyrok, a przecież przyjaźń powinna być bezkarna. Nie może być winnych, są tylko domniemania lub fałszywe dowody, nawet jeśli świadkowie zeznają na czyjąś korzyść to racja sądzi się sama.
Robiłam wszystko co mogłam, ale nie będzie tłumaczeń z mojej strony. Po prostu nie chcę, nie muszę nic wbrew, będę w mojej woli układać, bo ty też nie musisz. Nie wymagam, nie proszę, przypomnij sobie.
Wbiłam Ci szpilkę w dupę, tak wiem, a ty wbiłaś mi w oko, zwał jak zwał, może to nie jest przypadek jedynie rozbieżność. A okoliczność łagodząca. Nie dla mnie, nie zasłużyłam?
Gdybyśmy zbierały ziarnka piasku, przechowały w kieszeniach, w pudełeczkach z kokardką, mogłybyśmy je teraz rozsypać, posegregować czarne z białymi, a zrobiłyśmy wszystko, żeby przeciekły przez palce.
Nie odbijajmy tej kwadratowej piłeczki, bo nawet jeśli mówisz, że nie chcesz, ona sama się serwuje, net-set-pat-szach-mat.
Nie musi być idealnie, mogę być winna i mogę mieć swoje racje, to nie istotne, to nieporozumienie.
A jaką będę mieć gwarancję, że gdy stanę w drzwiach, nie zamkniesz ich przede mną? I czemu tak łatwo wygoniłaś śmiech, ten histeryczny śmiech, pamiętasz? Taki do łez, gdy zwijałyśmy się w kuchni na kolanach z bólem brzucha.
Wystarczy, że powiesz przyjdź,  jestem. Stać cię na to? Tak długo czekałam, tylko jak mi obiecasz, że będzie jak wczoraj tylko pół roku temu?
Bo jeśli ma być wbrew, to nie mów nic, mamy prawo do chcenia i mamy do niechcenia.
Z góry dziękuję za zrozumienie i chciałabym podziękować za wysłuchanie, tylko czy chciałaś tego słuchać?
Wyciągnęłam rękę, tak jak umiem, wierzchem dłoni do ziemi, na więcej nie mam już sił.
Jem pomidora jak jabłko i tylko to jest iluzją. Przyjaźń jest jaka jest, jeśli jeszcze jest.