Z czasem musi przyjść koniec.

- Koniec z nami! – wrzasnęła tuż o świcie nabrzmiałymi emocjami Mirabelka. Sąsiedzi nie zdążyli nawet zakryć uszu. Nie miała zamiaru rwać włosów z głowy, ani rozrywać szat. Wystarczająco uzewnętrzniła się, odrywając od skóry flanelę. – Nienawidzę Cię! – krzyknęła, po czym rozszalała się jak wirus grypy. Biorąc zamach piżamą próbowała przekształcić złość w czyn. Zdrętwiały i ospały członek (mówimy tu o górnej kończynie Mirabelki) owinął się w materiał i z opóźnieniem godnym Kolei Państwowych nie trafił w ofiarę.
– Cholera! – fu(c)knęła. Po drugiej stronie barykady, albo cisza, albo pulsujący skowyt, no i z kim tu gadać? To jakby rozpocząć poszukiwanie kompetentnej obsługi w Castoramie. Przecież nie zadowoli się emotikoną z miną czcionki Bleeeee. Wiążąca ich więź zdechła śmiercią naturalną. Gotowa była rzucić go choćby dziś, nawet bez adwokata, ale zrzuciła jedynie telefon ze stolika, ten rykoszetem odbił się od ściany. Gdyby miała kieszenie to i nóż by się otworzył, może jeszcze cążki i nożyczki do paznokci, ale gdyby nawet, to i tak stał od niej o metr za daleko. Jedyne co przyszło jej do głowy to zestrzelić go wzrokiem. Zawył już jakby ciszej, ale nadal wydawał się kuloodporny.
- No żesz kurwa mać! Co za kretyn wymyślił budzik!