Teksańska masakra wiertarką elektryczną.

Naszło mnie.
Właściwie powinnam zacząć panować nad tym co mnie nachodzi, ale jakoś koniec końców zawsze daję za wygraną.
Namówiłam więc Mżonka na zakup dwóch nowiusieńki mydelniczek do łazienki, montaż naścienny.

Mżonek przytargał stosowny narzędź, ja w roli instrumentariuszki kibicuję zaciekle. Dziurki się robią, my zadowoleni wymieniamy serdeczne uśmiechy. Ostatni (p)otworek i tuż przed końcem napisów, tej wybitnej komedii romantycznej, pada jedno pytanie
- Czy na pewno wiemy gdzie są zawory, no gdyby coś?
Sekundę po tym, właśnie to - gdyby coś, jak widmo destrukcji zawisa w powietrzu. A właściwie rozbryzguje się wrzątkiem, pod sporym ciśnieniem, zamieniając łazienkę w basen termalny.

Obmyci już z kurzu w wodach termalnych, skierowaliśmy zbędne priorytety na dalszy plan. A po osuszeniu siebie i sprzętów elektrycznych suszarką do włosów, nadal w iście szampańskich nastrojach, dołączając udar, przystąpiliśmy do odkuwania nikomu już niepotrzebnych kafelków.

Ciąg dalszy przewidywalny, więc nie będę nikomu zawracać tym głowy.

Chciałam się tylko wyspowiadać, że znów zamiast kierować się intuicją, poleciałam w spontaniczność.

A mogłam siedzieć w kapciach z kawką, a nie w kaloszach łykając kranówę.